Eğer sadece notalarla diyalogsuz bir hikâye bu kadar güzel anlatılabilecek ise sinemanın bırakıp tüm bu karmaşayı diyalogsuz filmlerle devam etmesinde bir sakınca yok .
Endişeli gözler, titreyen bir dudak ve bir bakış… Aşkı vücut diline döken yetenekli oyuncular.
Siyah beyazın yarattığı nostaljiye sessizlik eklenip hikâyeyi ağırlaştırabilirdi. Ama bu olmamış. Aksine yönetmenin sessiz sinemanın naif tarihini oyuncuların fizik yeteneklerini başarıyla kullanarak ve çarpıcı bir kurgu ile anlatması izlemeyi kolaylaştırmış. Hikâye hem oyuncuların sessiz sinemanın büyük oyuncularını andıran duruşları ve nostaljik yapısı hem de gerçekten hızlı bir kurgu ile kolayca akmış.
Sürekli hareket eden bir hikâye ve abartılı fizik oyunculuklar seyirciyi yormadan başarı ile görevini yapabilmiş. Bir dönem filmini anlatırken hatasız bir görsellik yakalamak büyük bir yönetmenlik başarısı. Zaten Michael Hazanavicius akademi ödüllerini toplayarak bu başarısını taçlandırmayı da başardı.

                                                                                                                                                                   
Zamanın sessiz filmlerinden bile uzun olan bir filmi sonuna kadar heyecanla izleyen bu kadar çok sinema izleyicisi siz sinema tutkunlarını biraz şaşırtmadı mı ? Ben buz gibi bir Ankara gecesinden sıyrılarak biraz endişeyle girdiğim sinema salonundan, neredeyse seyircilerin soluğunu duyarak izlediğim bir sessiz sinema deneyimi ile biraz şaşkın ayrıldım.
Bu izleyiciyi sadece Oscar adaylığı ve ödüllerine bağlamak hatalı olabilir. Filmin hikâyesinde barındırdığı tesadüflerle başlayan aşk, vefasını hiç kaybetmeyen bir aşık ve saflık gibi dramatik yapıyı güçlendiren unsurlar kanaatimce bu başarının temel taşları.
Konu bildik, sinema tekniği sesten yoksun. Hem de bu kez bile bile yoksun.
Sinema tarihine nostaljik bir geri dönüş “The Artist”…
Diziler ve senaryo yazarlığı ile bilinir bir yönetmenin sinema tarihine düştüğü bu etkili notu kaçırmayın derim.