“Yeni bir şeylerin  görüleceği aralıklar hep vardır.” Yavuz Turgul’ a filmi yapmak için ilham veren cümle işte bu. Ve “Üzerine dünyanın tüm topraklarını da örtseniz cinayetlerin üzerini kapatamazsınız”… Bu da filmin üzerine temellendiği ana fikir. Shakespeare’ in ünlü  “Kötü işler, üstlerini bütün dünya örtse, yine kendilerini belli ederler” sözünden hareketle cinayet işlemek üzerine filmin çömezi, biricik “antropo(po)loğu” Hasan (Okan Yalabık) söylüyor.

Ölüme alışmış, alışmak zorunda kalmış cinayet masası polisleri Ferman (Şener Şen) namı-diğer Avcı  , “Deli” İdris (Cem Yılmaz) ve çömez polis Hasan’ ın bir cinayetin/katilin izini sürerken yaşadıkları.

“Bir el bulduk hayatımız mahvoldu…”

Bir cinayetin şifrelerinin peşinde, çözülen ve sorgulanan kendi hayatları… “Av” ve “Avcı” nın büyük savaşı… Sonunda galip gelen en büyük avcı, yıkan, parçalayan “Hayat”… Katiller, azmettiriciler, uyuşturucu kaçakçıları, polisler, kadınlar… Paramparça hayatların hikayesi “Av Mevsimi”…

Bir polisiye film yapmanın en büyük zorluğu, hikaye ve cinayetin ayrıntılarında gözden kaçırılmaması gereken tutarlılıktır. Her diyaloğu ile tutarlı bir senaryoya sahip “Av Mevsimi”. Sadece cinayetin hikayesi değil, filmin tüm karakterleri ince ince işlenmiş ve gerçek karakterlere dönüştürülmüş.

Yorgun ve üzgün karakteri ile başarılı bir cinayet masası duayeni Ferman, filmin “Deli” polisi, parçalanmış hayatı, aşkı, yalnızlığı, pişmanlıkları ve kıskançlığı ile laz İdris, yeni yetme Hasan. Hatta İdris’ in karısı, Ferman’ ın karısı, kurbanın annesi ve hatta cinayet şüphelisi Asit. Filmdeki hangi karakteri çekip çıkarsanız üzerine konuşabilirsiniz. Son anına kadar aksamayan, akıcı, keyifle izlenen bir polisiye.

Senarist Yavuz Turgul…

“Tosun Paşa”,, “Hababam Sınıfı”, “Sultan” filmleri ile başladı Yavuz Turgul. Sonra “Fahriye Abla”, ardından 1987’de yine  Şener Şen ile “Muhsin Bey”, 1990’da ise “Aşk Filmlerinin Unutulmaz Yönetmeni” geldi. Ve tabii ki Türk sinemasının en iyi filmlerinden biri olan “Eşkıya”. 2006’da ise Şener Şen, Meltem Cumbul ve Timuçin Esen’ le “Gönül Yarası”.

İyi senaryo, doğru oyuncular

Böylesine hatasız bir senaryoda, bir o kadar başarılı oyuncu seçimleri ile de takdiri hak ediyor yönetmen. Oynadığı karaktere neredeyse dönüşen Cem Yılmaz, tek kelimeyle büyük oynuyor. Gelgitleri, esprileri, heyecanı, öfkesi… Hepsi dozunda ve yerinde. Lafı dolandırmanın bir anlamı yok; İdris karakteri ile Cem Yılmaz, filmde Şener Şen dahil tüm oyuncuların ötesine geçmiş. Hemde  onları ezmeden, diğer tüm karakterleri besleyerek.  Daha önce Kazım Koyuncu’ dan dinlediğim “Hayde” yi  kendi sesiyle söylediği sahne için bile yeniden izleyebilirim filmi. Tıklayın ve siz de dinleyin, ne demek istediğimi anlayacaksınız… Unutmadan; İdris  filmde annesi ile Lazca konuşuyor. Daha önce hiçbir yerde görmediğimiz ve Türkçe’ nin yöresel aksanı olduğu söylenegelen “gerçek Lazca” nın böyle büyük bir filmde ilk arzıendamı sanırım.

Çetin Tekindor ve Şener Şen için ise söylenecek pek bir şey yok. Çetin Tekindor’ a çıktığı her sahnede dikkat kesilin, Adanalı Battal Bey’ de etkileyici bir oyunculuk sergiliyor.

Bir polisiye hikayeye tamamiyle oturmuş renk seçimleri ve bu renklerin yarattığı kaotik atmosferle görüntü yönetimininde üzerine düşeni yaptığını eklemeliyim.

“Sonunda katilin bulunamadığı bir cinayet romanını okurmusun”… Filmin sonunda tüm ihtişamı ile beliren tek katil, hayatın ta kendisi. Tadına doyamayacağınız, epeyde uzun bir sinema şöleni ve dokunaklı bir cinayetin öyküsü “Av Mevsimi”…

Kaçırmayın…