Festivalde İyi Bir Başlangıç 30 Yılın En İyi İlk Filmleri” teması altında izlediğim bir film. Jane Campion ‘ın 1989 da yaptığı bu film çarpıcı senaryosu, trajik/komik hikayesi ile etkilemişti. 1989 Avustralya Film Enstitüsü tarafından en iyi senaryo ve 1991 Bağımsız Ruh Ödülleri: En İyi Yabancı Film ödülü alan bir film. Festivalde bu tema başlığında son 30 yılın en iyi başlangıç filmlerine bakarsanız ne dediğimi daha iyi anlayacaksınız.

Fersah fersah öteden göndermiş munis, yumuşak, dökmeyen, saçmayan eller. İzlemiştim yıllar evvel. Hüzün taşan bir film. Bildim: yalnız hüzün sakinleştirir beni. Hüzünün, hüzünü susturduğu görülmüştür. Bir fincan kahve yaptım; sütsüz, şekersiz. Yaşam gibi, acı ve kara. Altın vuruşa meyletmiştim. Daha daha hüzün, biraz daha…

Stieg Larsson’ ın bu etkileyici polisiyesini sinemada önce Avrupalı yönetmenlerden izledik. Avrupalı Ejderha Dövmeli Kız; hem hikaye örgüsü hem de barındırdığı aksiyon potansiyeli ile romanın oluşturduğu görsel ve hızlı bir macera beklentisini karşılayamadı. Belki de serinin tek eleştirilen tarafı da buydu.

“Son yıllarda izlediğim en iyi filmdi” Sık söylenebilen bir cümle olmasa gerek. Bu filmden çıkarken üzerinizden filmin etkisini atamayacağınız o uzun saatlerde aklınıza bu cümle gelicek. Kader, affetmek ve kadınlar üzerine.

Todd Field’in “Little Children” filminde de iki evli, mutsuz ve umutsuz çift var. Kendilerini, eşlerini aldatır buluyorlar. Birkaç sene önce sorsalar belki asla yapamayacakları şeyler sıralamasında aldatmayı birinci sıraya koyacaklar ve belki durup bir düşünseler karşısındakiyle arasında, mutsuz bir evlilik dışında, başka ortak nokta bulamayacaklar. Sera (Kate Winslet) mutsuz, yanlış adamı seçmiş evlilik için, doğrusu varmış anlamına geliyor bu. Şöyle söyleyeyim, baştan yanlış adamı seçmiş.

Kurallarını ve değerlerini zorlayan iki kadının aşk hayatları… Aşkla sınavları… İşledikleri günahın onları yalnızlaştırdığı dünyaları ile olağanüstü örtüşen yapayalnız evleri ve kimsesiz kumsalları… Yönetmen hemen her sekansında yer alan bu kumsal mizanseninin başarılı kullanımı ile karakterlerin içlerini kanatan çatışmalarını mükemmele yakın yansıtabilmiş. Ve denizin orta yerinde hayatlarından kaçar gibi yüzüp sığındıkları özgür alanları, yüzer iskele…

Yaşayan dijital organizmalar, işlemciler, programlar… Karşılarına kendisini oluşturanları, kullanıcıları alacaklar. Matrix serisinin yarım saatinde yapılan dijital felsefeden bir film yapılmaya çalışılmış. Olmamış. Dijitalist felsefe hatalı olanı yok etmek ister, herzaman oysa Hümanizm eninde sonunda kazanır. Dijital olanın da nihayetinde fişi çekilir.

“Ben önce bir hikâye tasarlayıp yazmak, onu senaryo haline getirmek ve sonra o senaryoya uygun oyuncular seçmek yerine, önce karakterlere kafa yormaya başlayıp, daha sonra onlar hakkında bir hikâye kurmayı ve yazmayı seviyorum.” diyor bir söyleşisinde Jim Jarmusch.

Batı’daki sevgilisi Jörg, onu kaçırmayı planlamaktadır. Batının özgür ve rahat yaşamı ile taşraya sıkışmış insanların bir başarılı doktora olan gereksinimleri arasında kalan, vicdanı karakteri ve iyiliği sorgulanan bir doktor. Doğu Almanya’ nın Sosyalist sisteminin en uç araçları olan acımasız polis ve istihbarat elemanlarının yarattığı baskı…

Üniversitede müzik araştırmaları yapan Sumru (24), ağıt derlemeleri üzerine yaptığı tez çalışması için birkaç aylığına İstanbul’dan ülkenin güneydoğusuna doğru bir yolculuğa çıkar. Başta kısa süreceğini sandığı yolculuk Sumru’nun hayatının en uzun yolculuğuna dönüşür.