‘Top Gun’ (1986), ‘Sosyete Polisi 2′ (Beverly Hills Cop 2-1987), ‘True Romance’ (1993), defalarca izlenebilecek harika aksiyon olan ‘Devlet Düşmanı’ (Enemy of the State 1998), ‘Gazap Ateşi’ (Man on Fire 2004), ‘Spy Game’ (2001), kanaatimce en kötü filmlerinden biri olan ‘Domino’ (2005) ve vazgeçilmezi Denzel Washington’ lu filmleri; ‘Deja Vu’ (2006), ‘Metrodan Kaçış’ (The Taking of Pelham 2009) ve son olarak ‘Durdurulamaz’ (Unstoppable 2010).

Bir kadının kendi ekonomik ve sosyal özgürlüğünün eğitiminden geçtiğini savunan müdire hanım rolünde Emma Thompson’ a dikkat lütfen. Ucu fantastik sinemaya kadar uzanan uzun bir film listesini elinde tutan, tam anlamıyla bir karakter oyuncusu. Filmde hayatını bir erkeğe bağlamaması için Jenny’ nin karşısında duruyor. Oysa tüm toplumlar gibi İngiliz toplumunda da kadının erkeğe olan bağımlılığını sessizce onayan tutucu kesimler mevcut.

Daha karakter seçimleri ile başlayan bu temel dengesizlik, tüm film senaryosunda sizi bir türlü filme sokmayan inanılmaz kopukluklar ve daha onlarca kusuru ile birleşerek, devasa bir prodüksiyonu tepetaklak ediyor ne yazık ki…

Dönemin en çılgın şairi Edgar Allan Poe alkol bağımlılığı ve parasızlıkla boğuşmaktadır. Tek kötü giden bu da değildir; bir cinayetler zincirinde tüm kanıtlar ve cinayet şekilleri Poe’nun hikayelerindeki gibi işlenmektedir. İstemese de kendisini heyecan verici bir kovalamacanın içinde bulacaktır. John Cusack Edgar Allan Poe rolünde başarılı. Artık okunmayan başarılı bir yazarın çaresiz, tehdit altında tekinsiz ve aşkı uğruna herşeyini vermeye hazır ruh halini başarıyla filme geçirebilmeyi başarıyor.

Renk seçimi, kostümler, mekan seçimleri hepsi alabildiğine yalnızlık hissi veren, yalnızlık üzerine bir film… Son İstanbul Film Festivalinde elimden kaçırdığım bir moda adamının sinema adamına dönüşümünün cesur bir ilk filmi… Yer yer moda kökenli olması filmin görsel yapısınada bulaşmış tabi ki… Kostümler bir modacının elinden geçmiş, bu belli zaten. Başarılı makyaj – özellikle Julianne Moore ‘ a dikkat- bir modacıya yakışır düzeyde, ama başarılı dekor, oyuncu yönetimi ve yarattığı yalnızlık hissi ile filmin görsel yapısı deneyimli bir yönetmenin elinden çıkmış gibi…

Filmi önemli ve izlemeye değer kılan isim ise hikayenin sahibi tabi ki. “Paramparça Aşklar ve Köpekler”, “21 Grams” ve “Babel’”de harikalar yazan Guillermo Arriaga… Artık sinemanın büyük hikaye anlatıcısı olduğu kabul görmüş Alejandro González Iñárritu beraberliği ile yapılmış bu üç dev filmi tüm sinema dünyası ayakta alkışladı…

Aslında tanıdık bir yüz Stanley Tucci… Bazı aksiyonların kötü adamı, dramaların hüzünlü yüzü ve bazen de nefret edileni… Her rolün altından kalkabileceğini ıspatlamış büyük bir aktör… Aslında bu filmden hemen önce izlediğim ama kritiğini daha sonra yazacağım Julie&Julia filminde de vefalı koca rolünde, yeniden göz dolduran bir oyunculukla çıkmıştı karşımıza…

Durduğu yerde kolu kayalıkta sıkışmış ve kımıldayamazken ‘rol kesen’ Franco, bir oyuncu için çok zorlu bir denemede bulunuyor ve dar alanda ve yakın kamerada muhtemel bir “yüksek perdeden oynama” tuzağına düşmeyerek, abartılı mimiklerden kaçınıp izleyicinin ilgisini filmde tutmayı başarıyor.

Amerika’da sağlık sistemi dediğinizde her Amerikalı bunu iki başlıkla ilişkilendirir. Biri sigorta şirketleri diğeri tedavi maliyetleri… İşte “Sicko” tam buradan yakalayıp sistemi, sigortasız Amerikalılardan değil, sigortalı olanın ızdırabından tarihe bir not düşer…

Roland Emmerich “2012″ (2009) “Yarından Sonra” (2004) gibi filmleri ile hatırlanan iyi bir aksiyon tasarımcısıdır. Hemen her filminde M.Ö 10.000 gibi kimi zaman tarih öncesinde yada geleceğin tasarımlarında etkileyici görüntülerle aklımızda yer etmiş bir yönetmen. Karşımıza defalarca izlediğimiz “beyaz saray saldırı altında” klişesi ile yazılmış bir senaryoda yeni bir aksiyon denemesi ile çıkmış.